Αρραβώνας
Αυτόν που θα αρραβωνιαζόταν η κοπέλα δεν τον γνώριζε καλά συνήθως. Ο γαμπρός στα παλιά χρόνια ζητούσε την κοπέλα από τον πατέρα. Γινόταν τα προικοσύμφωνα, δηλαδή καθοριζόταν η προίκα που θα έπαιρνε ο γαμπρός από τη νύφη. Αφού συμφωνούσαν σε όλα και έδιναν υπόσχεση αρραβώνα καθόριζαν έπειτα την ημερομηνία.
Ο παπάς την ώρα του αρραβώνα διαβάζει την ευχή στο σπίτι , σταυρώνει τα δαχτυλίδια τα οποία είναι δεμένα με κόκκινη κορδέλα σε άσπρο μαντίλι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, έπειτα τα περνούσε στους αρραβωνιασμένους και μετά ο κουμπάρος τα άλλαζε. Οι φτωχοί άνθρωποι αυτά τα δαχτυλίδια τα δανείζονταν τις περισσότερες φορές από την εκκλησία την ώρα του μυστηρίου και μετά τα επέστρεφαν. Η νύφη για να τιμήσει τους καλεσμένους τους κερνούσε ποτό και καραμέλες που ονομάζονταν “Καμπάθκα συκέρια.Συνήθως στον αρραβώνα όριζαν και την ημερομηνία του γάμου.
Η νύφη έδινε το εργόχειρο της στον αρραβώνα σαν σημάδι ότι δέχεται τον αρραβώνα και το γάμο που θα γίνει. Για οποιονδήποτε λόγο που θα χάλαγε ο αρραβώνας η πεθερά έπρεπε να γυρίσει πίσω στη νύφη το σημάδι (εργόχειρο).
Η πεθερά επίσης στόλιζε τη νύφη στον αρραβώνα. Της έπαιρνε φουστάνι, παπούτσια, κάλτσες. Ακόμα και στις μεγάλες γιορτές (Πάσχα, Χριστούγεννα) της έπαιρνε ρούχα που λεγόταν “κανίσια. Όταν θα παντρευόταν η νύφη όλα αυτά τα δώρα της πεθεράς τα έστηνε στην προίκα της.
Σήμερα πολύ λίγοι είναι αυτοί που κρατούν τα έθιμα του αρραβώνα από τα παλιά χρόνια. Διατηρούνται, όμως, ακόμη τα δαχτυλίδια του αρραβώνα και τα δώρα που πηγαίνει η πεθερά στη νύφη. Σήμερα ορισμένα ζευγάρια καλούν ακόμη και τον παπά όπως παλιά για να τους ευλογήσει.
